Το ανθρωπάκι μου όμως δεν έμοιαζε χαμένο ούτε τρομαγμένο ούτε πεθαμένο από την κούραση, την πείνα και τη δίψα. Δεν έμοιαζε καθόλου με χαμένο παιδί μέσα στην έρημο, μίλια και μίλια μακριά από τον κόσμο. Όταν επιτέλους βρήκα τη λαλιά μου, κατάφερα να ψελλίσω:
– Μα… τι γυρεύεις εδώ πέρα;
Τότε μου ξανάπε λέξη λέξη σαν να μιλούσε για κάτι πολύ σοβαρό:
– Σας παρακαλώ… ζωγράφισέ μου ένα προβατάκι…

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

(2 αντίτυπα)