Δεκαεπτά χρόνια μετά το θάνατο του εκκεντρικού αυτοκράτορα Ιουλιανού, δυο πικρόχολοι γέροι σύγχρονοί του σκαλίζουν αδιάντροπα τα ημερολόγια που εκείνος προόριζε για αυτοβιογραφία του. Το αποτέλεσμα αυτής της φανταστικής επινόησης είναι αυτό το φανταστικό αριστούργημα – μια ανάπλαση της εποχής που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ταλαντεύεται στο ζήτημα του χριστιανισμού και διοικείται από έναν αυτοκράτορα που υπήρξε μανιώδης υποστηρικτής της αρχαίας θρησκείας, σεμνότυφος και εγκρατής, αλλά και ένας λαμπρός και εξαίρετος ηγεμόνας, που θεωρούσε τον Ιησού «δημαγωγό ξυλουργό» και αποκαλούσε τις εκκλησίες «οστεοφυλάκια». Οι δυο επιμελητές των κειμένων του – με τσαχπίνικες παρατηρήσεις, σκωπτικούς μονολόγους, σόκιν αστεία και μπόλικο κουτσομπολιό – υιοθετούν μια θεατρινίστικη στάση απέναντι στα γεγονότα και επιδεικνύουν ένα υγιέστατο ενδιαφέρον για το σεξ, την εξουσία και την πολιτική. […] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[…] Χωρίς τους εξωτισμούς και τις ανώδυνες παραμυθολογίες του καιρού μας, χωρίς την ελαφρότητα των «ψευδοϊστορικών» μυθιστορημάτων, ο «Ιουλιανός» αποτελεί υπόδειγμα ιστορικής μυθιστοριογραφίας.
Ο μοναδικός ίσως αντίπαλός του «Κατά Βιντάλ Ιουλιανού» παραμένει ο Ιουλιανός του Καβάφη («Σαστίσαμε στην Αντιόχειαν όταν μάθαμε / τα νέα καμώματα του Ιουλιανού…»). Συνιστούμε στον αναγνώστη να μελετήσει τα πέντε ποιήματα «του κύκλου του Ιουλιανού» και να κάνει τις συγκρίσεις του.
Για τον έλληνα αναγνώστη, ο οποίος στο σχολείο διδάχτηκε τον Ιουλιανό ως «Παραβάτη», η βιογραφία του Βιντάλ παρουσιάζει επιπρόσθετο ενδιαφέρον, καθώς ο συγγραφέας αγκαλιάζει με τρυφερότητα τον ανιψιό του Μεγάλου Κωνσταντίνου, συνδέοντάς τον με τις απαρχές των θρησκειών και τις κοινές αναζητήσεις διαφορετικών πολιτισμικών κέντρων. Αυτή η υπεράσπιση της θρησκευτικής διαφοράς καθιστά τον «Ιουλιανό» μια πιθανή απειλή ακόμη και για τους σημερινούς «Γαλιλαίους». (Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Το Βήμα, 19/7/1998)