Το δράμα ανεβιβάσθη επί της σκηνής κατά το έτος 409 π.Χ. επί άρχοντος Γλαυκίππου, και έτυχε του πρώτου βραβείου. Ο ποιητής ήτο ήδη ηλικίας 85 ετών. Αι αδυναμίαι του γήρατος δεν επέδρασαν ουσιωδώς επί του δημιουργήματός του, αν και εκ πρώτης όψεως εκ της απλότητος της υποθέσεως δεν εμφανίζονται οι βαθύτεραι ωραιότητες τούτου και δεν είναι τόσον ισχυρά η εντύπωσις, όπως εις τας άλλας του Σοφοκλέους τραγωδίας. Η λεπτότης όμως της ψυχολογικής ιχνογραφήσεως των χαρακτήρων και η όλη οικονομία δεν υπολείπονται ουδενός των άλλων δραμάτων του ποιητού.
Η σκηνή του δράματος εικονίζει έρημον πετρώδη ακτήν της Λήμνου. Εις το μέσον των βράχων ευρίσκεται σπήλαιον ανοικτόν και από τα δύο μέρη, (όπου κατοικεί ο Φιλοκτήτης εκτεθειμένος εκεί από τους Αχαιούς χωρίς καμμιά φροντίδα περί αυτού. Ολίγον κατωτέρω προς τ’ αριστερά υπάρχει πηγή. Εις δε το βάθος φαίνεται το Ηφαίστειον Μόσυχλος. Από των βράχων είναι θεατή εις έκτασιν ευρείαν η θάλασσα του Αιγαίου πελάγους. Ο Οδυσσεύς και ο Νεοπτόλεμος μόλις αποβιβασθέντες εις την νήσον εισέρχονται εις την ορχήστραν εξ αριστερών με πολλήν προφύλαξιν κατοπτεύοντες τα πέριξ αυτών, παρέχει δε οδηγίας ο Οδυσσεύς με φωνήν χαμηλήν εις τον προπορευόμενον, κατά την ανάβασιν εις το σπήλαιον, Νεοπτόλεμον. […] (Απόσπασμα από την εισαγωγή της έκδοσης)

Μετάφραση Δ. Ρηγόπουλος