«Φαίδων» και «Συμπόσιον» είναι δίδυμοι αδελφοί μέσα εις την πνευματικήν οικογένειαν του πλατωνικού έργου.
«Ο Φαίδων» είχε εις ολόκληρον την αρχαιότητα και κατόπιν, όταν έγιναν γνωστά εις την Δύσιν τα συγγράμματα του Πλάτωνος, εις ευρείς κύκλους βαθυτάτην επίδρασιν ως βιβλίον εποικοδομητικόν και παραμυθητικόν, ακόμη και εις εκείνους τους κύκλους, οι οποίοι επίστευον εις άλλην θρησκείαν ή φιλοσοφίαν ή δεν ήσαν εις θέσιν να δεχθούν το αυστηρά φιλοσοφικόν του περιεχόμενον. Τούτο το επιτυγχάνει πρώτα με το ήθος του ήρωος που θριαμβεύει μέσα εις τον πόνον· έπειτα επιδρά επάνω εις τους αναγνώστας η ιδέα της αθανασίας της ψυχής, που αναπτύσσεται με εμπιστοσύνην ως επιστημονικά αποδεδειγμένη, και επιδρά ως ικανοποίησις μιας προσωπικής του καθενός επιθυμίας, τόσον ασφαλέστερα μάλιστα όσον μένει κρυμμένον απ’ αυτούς, ότι μέσα εις τας αποδείξεις ανακατώνονται ιδέαι σωκρατικοί και πλατωνικοί, χωρίς πραγματικά να συμβιβάζωνται παντού. […]

(Από την εισαγωγή της έκδοσης)