Η αρχαία ελληνική τραγωδία παρουσιάζει στην σκηνή ιστορίες που ήταν από πριν απολύτως γνωστές στους πρώτους θεατές της. Το παρόν βιβλίο με την χρησιμοποίηση πρόσφατων αφηγηματικών θεωριών εξερευνά τις αφηγηματικές στρατηγικές που στηρίζουν την περίπλοκη σχέση μεταξύ του τραγικού ποιητή και του καλλιεργημένου κοινού του. Εξετάζει πως αυτές οι πολύπλοκες ιστορίες σχεδιάστηκαν τυπικά από τον Αισχύλο και πήραν δραματική μορφή που προκαλούσε αγωνία· και κατόπιν, αφού τα αφηγηματικά πρότυπα παγιώθηκαν, πως αυτά τα πρότυπα διαδοχικώς διασκευάστηκαν, υπονομεύθηκαν, ξεπεράστηκαν ή αγνοήθηκαν από τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη κατά την ετήσια προσπάθειά τους να ξαναδημιουργήσουν ενδιαφέρον και καινούργιο νόημα, το οποίο να είναι σχετικό με τις δύσκολες τελευταίες δεκαετίες του πέμπτου αιώνα. Το εσωτερικό δυναμικό μείγμα της τραγωδίας που περιέχει εναλλαγή αφηγήσεως και δραματικών στοιχείων φαίνεται ότι αποτελούσε γόνιμο έδαφος για τολμηρό αφηγηματικό πειραματισμό και για την δημιουργία μια ολόκληρης κλίμακας έντονων αποτελεσμάτων. Το πρώτο μέρος του εξετάζει τη σχέση της αφηγηματικής θεωρίας με την τραγωδία· την τυπική χρησιμοποίηση διαφορετικών χρονικών πλαισίων που εξισορροπεί όνειρα και χρησμούς με αγγελικές ρήσεις· και την πολλαπλή χρήση, ιδίως στον Σοφοκλή, αφηγηματικών δόλων. Στα υπόλοιπα τρία μέρη συζητούνται οι αφηγηματικές στρατηγικές κάθε συγγραφέα, πρώτα γενικώς και κατόπιν με την χρησιμοποίηση λεπτομερειών από επιλεγμένα έργα.

(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)