Η έρευνα εις την Κρήτην είχε δύο αντικειμενικούς σκοπούς. Πρώτον να δοθή η απάντησις εις το ερώτημα: «κατά πόσον είναι δυνατή και πρακτικώς εφαρμόσιμος η εξύψωσις της στάθμης της ζωής» και δεύτερον να ευρεθούν τρόποι και μέθοδοι δια την εφαρμογήν της κτηθείσης ειδικότητος άλλων εκβιομηχανισθεισών χωρών, εις μίαν υποανάπτυκτον περιοχήν ως η Κρήτη, με τον καλύτερον τρόπον και με ελάχιστην ζημίαν εις βάρος της χώρας ταύτης. Εις μίαν χώραν ως η Κρήτη, όπου μόνον περιωρισμένα βασικά στατιστικά δεδομένα υπάρχουν, είναι δύσκολος η προσπάθεια προς εύρεσιν απαντήσεων εις τα ερωτήματα ταύτα.
Προς απόκτησιν επαρκούς και ακριβούς γνώσεως περί την μόρφωσιν και τον πολιτισμόν ενός λαού, δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά μακροχρόνιος διείσδυσις εις τα ήθη και έθιμα του λαού τούτου.
Καθ’ όλον το διάστημα της ερεύνης, δύο σκέψεις προεβάλλοντο σταθερώς:
Πρώτον ότι η μόνη διαρκής βοήθεια είναι η αυτοβοήθεια. Εκείνο το οποίον πράττουν οι Έλληνες και οι κάτοικοι της Κρήτης δια την Κρήτην, είναι απείρως σπουδαιότερον και διαρκέστερον απ’ ό, τι δύνανται να πράξουν οι έξωθεν. Η έρευνα κατηυθύνετο συγκεντρωτικώς επί της ευρέσεως τρόπων και μεθόδων δια των οποίων να ενισχύωνται και να ενθαρρύνωνται αι προσπάθειαι αύται των Κρητών και των Ελλήνων.
Κατά δεύτερον λόγον, ελήφθη πάντοτε υπ’ όψιν ότι εις μίαν τοιαύτην έρευναν, εκείνο το οποίον πρέπει να μας ενδιαφέρη πρωτίστως είναι αι ανθρώπιναι υπάρξεις, αι αξίαι, καθώς και ο τρόπος της ζωής αυτών. Εγένετο σαφώς αντιληπτόν, ότι η ζωή του Κρητικού λαού είναι εν αδιάσπατον σύνολον και ουχί σειρά ανεξαρτήτων τμημάτων. Αι αξίαι, τα ήθη και τα έθιμα, οι θεσμοί, αι σχέσεις, του τρόπου της ζωής καθώς και η πνευματική ανάπτυξις του λαού, είναι προϊόν μακράς ιστορίας.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)