Ο πιο «ωραίος τρελός», θα λέγαμε σήμερα, στην αρχαία Ελλάδα, στην Αθήνα του 4ου π.Χ. αιώνα, ήταν αναμφισβήτητα ο Διογένης ο Κυνικός. Αυτός ο τόπος, που γέννησε τους μεγάλους ποιητές, τους τραγικούς, τους ρήτορες, τους φιλόσοφους και τους καλλιτέχνες, δεν μπορούσε να μη βγάλει και τούτο το έξυπνο πουλί. Έναν φιλόσοφο αλλιώτικον από τους άλλους, έναν πικρό, στυφό, στρυφνό κι ανάποδον άνθρωπο. Η ειρωνεία του τσάκιζε κόκαλα, η δηκτικότητά του ήταν μαχαίρι φονικό, από τον χλευασμό του δεν γλίτωνε κανένας κατεργάρης. Κανέναν δεν λογάριαζε, κανέναν δεν είχε ανάγκη, για σπίτι είχε ένα πιθάρι, για ρούχα έναν χιτώνα μοναχά, για φαΐ δεν νοιαζόταν, ήταν ελεύθερος, τριγύρναγε στην Αγορά κι αγόραζε κουταμάρες και πουλούσε εξυπνάδες. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)