Αν μπορούσε κάποιος να βιώσει το 1898 την οικονομική και πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα μετά την πτώχευση του 1893, καθώς και την πανωλεθρία που ακολούθησε την ήττα της χώρας στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο και τις αποζημιώσεις που έπρεπε να πληρώσει στην Τουρκία -είχε φτάσει ακάθεκτη στη Λαμία και τη σταμάτησε ο τσάρος Νικόλαος-, θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι αυτό το κράτος σε μικρό χρονικό διάστημα δεν θα είχε καμία προοπτική ανάπτυξης. Αρκούσαν όμως η επανάσταση στο Γουδί το 1909 και η έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου από την Κρήτη για να ανατρέψουν τα δεδομένα. Η Ελλάδα ανασυγκροτήθηκε μέσα στα όρια των συνόρων της -έφταναν μέχρι τη Θεσσαλία- και διπλασιάστηκε η έκτασή της μετά την απίστευτη εξόρμησή της κατά την οποία απελευθερώθηκαν η Ήπειρος, η Μακεδονία και τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου.
Αν μπορούσε κάποιος να κάνει μια πρόβλεψη για το μέλλον της Ελλάδας μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την έλευση στη χώρα 1.500.000 προσφύγων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους έπειτα από 2.500 χρόνια και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους ρακένδυτοι, ποια θα ήταν αυτή; Θα ήταν σε θέση να διαβλέψει τον άθλο της αποκατάστασης όχι μόνο των προσφύγων αλλά και της Ελλάδας στο σύνολό της; Θα μπορούσε να φανταστεί ότι σε λιγότερο από δέκα χρόνια η Αθήνα θα είχε νερό -ένα πρόβλημα που την ταλάνιζε από την αρχαιότητα!-, ότι θα είχε δηλαδή λύσει το πρόβλημα υδροδότησης με το φράγμα του Μαραθώνα; Ότι στα σύνορα της χώρας θα λειτουργούσε το φράγμα της Κερκίνης στις Σέρρες, το οποίο θα άρδευε τον εκεί κάμπο και θα συνέβαλε στη δημιουργία καλλιεργήσιμης γης;
Σε ό,τι αφορά, τέλος, την ανασυγκρότηση της χώρας μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, καταδεικνύει ότι η Ελλάδα διαθέτει δυνάμεις που, όταν δοθεί η αφορμή -δυστυχώς κάποια τραγωδία-, λειτουργούν με τέτοιο τρόπο που συμβάλλουν σε ένα καλύτερο μέλλον.