«– Πε, ήμαρτον Γιαραμάκη. Ντο είναι ατά ντο λες; – Όχι παπά μου. Σε σέβουμαι και σε καλοσέβουμαι, αλλά αφού με προκαλείς, θα τ ακούσεις. Εξάλλου τόσα χρόνια με τριβώλιζαν το μυαλό αυτές οι ερωτήσεις: Ποια αμαρτία φέρνουν οι νεκροί της Τραπεζούντας, της Σαμψούντας, της Ινόης, της Σμύρνης, της Αμάσειας της… της… της… του Αϊβαλί του… του…που έμειναν άταφοι, άλλοι μπρούμυτα κι άλλοι ανάσκελα, “αλλ κιφάλ κι αλλ ποδάρ”, άλλοι από δω κι άλλοι από κει; Κι έπειτα, το Θεό σου αν αγαπάς, πόση αμαρτία λογαριάζεις να κουβαλούν στον άλλο κόσμο οι δικοί μας άνθρωποι – αδέλφια, φίλοι, γείτονες και συγγενείς – που εμείς με τα ίδια μας τα χέρια τους πετάξαμε στη θάλασσα, μέσα σε υγρό τάφο, τροφή των ψαριών ναι. Θυμάσαι δα, τότε στη μεγάλη καραντίνα;”