Η αρχαία ελληνική αρχιτεκτονική, με την πρωτοτυπία και ποικιλία των μορφών, τη σαφήνεια και πλαστικότητα των όγκων, το διακοσμητικό πλούτο και την επινοητικότητα των κατασκευαστών της, προδίδει τη μοναδικότητα του ελληνικού πνεύματος δηλώνοντας την πορεία του στο χώρο και στο χρόνο. Κυριάρχησε σε όλο τον αρχαίο κόσμο, στολίζοντας με ευγένεια τα παράλια της Μεσογείου και του Ευξείνου Πόντου, από τη Μακεδονία ως την Αίγυπτο και τη Λιβύη, από τη Μασσαλία και τις αποικίες της Μεγάλης Ελλάδος μέχρι τον Ινδό.
Με βασικές αρχές, ολοκληρωμένες μορφές, ή επί μέρους στοιχεία, επηρέασε τους σύγχρονούς της πολιτισμούς και τους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς στους αιώνες που ακολούθησαν: Ρωμαϊκό, Αναγεννησιακό, Νεοκλασικό έως και το Μεταμοντερνισμό, αναδεικνύοντας τις βαθιές και απόλυτες για τον άνθρωπο αξίες της.
Από το μικρό οικισμό ή το σύνθετο πολεοδομικό σύστημα, από το φτωχό σπίτι και το πηγάδι μέχρι τα ανακτορικά συγκροτήματα, τους λαμπρούς ναούς, τα φρούρια και τα ταφικά οικοδομήματα, αποτελεί πηγή πληροφοριών για τις επιστήμες και την τεχνολογία, τις καθημερινές ανάγκες και τη δομή της κοινωνίας, τη σχέση με τους νεκρούς και τους θεούς, ή τις καλλιτεχνικές και μεταφυσικές αναζητήσεις.