«Ο τόμος αυτός, ως κατά κάποιον τρόπο συνέχεια των «Σφραγίδων Κωνσταντινουπόλεως» αποσκοπεί στην ολοκλήρωση μιας προσπάθειας καταγραφής της «ενσφράγιστα τεκμηριωμένης παρουσίας και δράσης της Ρωμιοσύνης στην επτάλοφη γενέθλια γη της» όπως χαρακτηρίστηκε, συνάμα δε φιλοδοξεί να αποτελέσει την απαρχή καταχώρησης και μαρτυρίας των δραστηριοτήτων ενός μείζονος ελληνισμού, που άκμασε και μεγαλούργησε στις ιστορικές επαρχίες, επισκοπές και μητροπόλεις της δικαιοδοσίας του οικουμενικού θρόνου. Και ασφαλώς με την παράθεση των σφραγισμάτων των αποδεκατισμένων μετά το 1922 και συρρικνωμένων μητροπόλεων Χαλκηδόνος και Δέρκων, που έρχονται να πλαισιώσουν την ιστορημένη εκκλησιαστική, κοινοτική, φιλανθρωπική και πολιτιστική διαδρομή των ενοριών της Αγιότατης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, καλύπτεται το φάσμα των «εν ζωή» σήμερά ορθοδόξων κοινοτήτων και ενοριών της άλλοτε πρωτεύουσας αυτής της πόλης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και της Ρωμιοσύνης όλης. Παράλληλα ο αναγνώστης, μέσα από τις σελίδες του τόμου, σχηματίζει, πιστεύω, μια αρκετά σαφή εικόνα του συμπαγούς και δυναμικού ελληνισμού των παραπόλιων χωριών και κωμοπόλεων, καθώς και της ευρύτερης γύρω της πρωτευούσης υπαίθρου χώρας, που διαβιούσε σε άμεση συνάρτηση και επικοινωνία με την αστική κοινωνία της Κωνσταντινούπολης. Μιας πολιτείας, η οποία μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή δεν είχε πάψει να αποτελεί τη συνισταμένη όχι μόνο του ελληνισμού της γειτονικής θρακιώτικης και βιθυνικής γης, αλλά και της Μικρασίας όλης». (…)
(ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ)