Τούτο το μυθιστόρημα ανήκει σ’ εκείνα τα κεφάλαια της λογοτεχνίας που όχι μονάχα αντέχουν στο χρόνο αλλά είναι πάντα επίκαιρα. Το εκπαιδευτικό σύστημα, οι σκληρές συνθήκες εργασίας, η μόλυνση του περιβάλλοντος, οι αντεργατικοί νόμοι είναι αυτά που σφυροκοπούνται στα Δύσκολα χρόνια. Η απάνθρωπη παιδεία των σκληρών γεγονότων μολύνει την κοινωνία με δυο παράσιτα: τον πανούργο Μπίτζερ και τον ασυνείδητο Τομ. Οι εργάτες δουλεύουν απ’ την ανατολή μέχρι τη δύση και το χνούδι των υφαντουργείων σκεπάζει τα πνευμόνια τους. Και μονάχα από το στόμα του απλού Σλίρι θ’ ακουστούν δυο ανθρώπινες κουβέντες: «Υπάρχει και αγάπη στον κόσμο, δεν ειν’ όλα ατομικό συμφέρον. . .».

(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)