«Μέσα από τις περιπέτειες της καρδιάς και του πνεύματος, ο ήρωας του μυθιστορήματος αξιώνεται να δώσει νόημα στον κόσμο και να διατυπώσει μια θεωρία για τον προορισμό του ανθρώπου. «Διπλή πορεία». Ο ήρωας καταλήγει στον «Κήπο των Βράχων», έναν κήπο δίχως λουλούδια, δίχως δέντρα, δίχως νερό· αλλά που με τους γυμνούς βράχους του δίνει την εικόνα της ελεύθερης ψυχής που δεν έχει ψευδαισθήσεις, δεν έχει ελπίδες.
Ο ήρωας του «Βραχόκηπου» μυσταγωγείται προς το τέρμα αυτό από τον έρωτα. Η κύρια δοκιμασία του συνίσταται στο ερωτικό πάθος που του εμπνέει μια παρθενική Κινεζούλα, θυγατέρα του σεβάσμιου μανταρίνου που τον φιλοξενεί. Ο έρωτάς τους έχει το μεταρσιωτικό κι απελπισμένο ύφος του ρομαντισμού: οι εραστές συμπάσχουν ως το τέλος, αλλά ο πόθος τους παραμένει ανεκπλήρωτος. […]
Ο Καζαντζάκης έχει περιγράψει στον «Βραχόκηπο», άλλη μία φορά, τη σύγκρουση της σάρκας με το πνεύμα – το δυαδισμό που αποτέλεσε τον άξονα της αισθαντικότητας και της σκέψης του. Αλλά δεν γινόταν να λησμονήσει την άλλη περιλάλητη αντινομία της δράσης και του στοχασμού. Ο εκπρόσωπος της δράσης είναι εδώ ο Κινέζος επαναστάτης, ο παλιός συμφοιτητής του αφηγητή. Ο επαναστάτης λυτρώνεται μέσα στην Ιστορία· ο αφηγητής -που είναι ο ίδιος ο Καζαντζάκης- ποθεί σπαρακτικά να εκμηδενιστεί κι αυτός σε μια πραγματικότητα υπέρτερη από το εγώ του. Αλλά είναι ακόμη ευπαθής σε όσα αντιθέτουν τον άνθρωπο με τον κόσμο, και την ευπάθειά του την ανάγει στη θεωρία της ματαιότητας: «Απέχω από τον αγώνα, γιατί ξέρω το τέλος όλων των πραγμάτων…». […]

(Από τον πρόλογο του επιμελητή)